Spojrzenie wędruje po szybie miasta,
ilekroć noc płócienną kotarę nakrywa.
Spójna mara do snów kołysze,
tęsknota płynie po oceanie z chmur.
Co listopad,wypadam z jej śliskich ramion.
W przewlekłości zdarzeń ochrypiał czas.
Już jeno próżnia czasoprzestrzeń,
dni i monochromów noce.
Odchodzę od życia tego
krokami,
co spalają wszystkie mosty.
trzy pierwsze wersy są super, ale później popadasz w sztambuł, czyli lekko przesadzasz z poezją i metaforami, za dużo wymyślnych przenośni i liryki wziętej rodem z dolnej półki, a także patos, który jest tu zbędny, a co z tego wychodzi/ dużo słów a malo treści, pozdr
