Wiekuisty zal

Jakiż wiekuisty żal,
dzierży duszę w garści,
okłada pięściami trzewia.

Tak życie pieści.

Ileż to serce w sobie krwi pomieści,
że wykrwawić nie może?
I w boku nóż
- nie usłyszę Cię już.
Znikasz na
taśmach moich mroku.


kobieta_lucyfera

Średnia ocena: - Kategoria: Inne Data dodania 2017-11-28 11:17
Komentarz autora:
Napisz wiadomość Dodaj do listy znajomych Strona glówna < kobieta_lucyfera > < wiersze >
kobieta_lucyfera | 2017-11-28 21:42 |
Agonia wręcz kipi od archaizmów i pompatyczności,ktorej człek nie wyslowi.A same archaizmy - miód i zależy dlq kogo jaki czy od pszczól,czy też z ucha.Pozdrawiam Katowicki_Pierrot
buntownik_19 | 2017-11-28 18:25 |
A ja widze tu jakas celowosc w dzialaniu... tekst mnie nie powala ale nie jest zly im dłużej analizuje tymbardziej mi sie podoba
Katowicki_Pierrot | 2017-11-28 12:23 |
fonetycznie tragedia, za dużo pompatyczności, i archaizmów przez co wyszła jedna wielka klisza słowna, pozdrawiam
Brak komentarzy
Aby dodać komentarz zaloguj się
E-mail Hasło Zarejestruj się