Wciąż mam ochotę na życie

gubię się gdy widzę twarz w lustrze
niby ta sama - jakże inna
między mną a mną mijanie

zdradzieckie uroki jesieni życia rozpraszają myśli
w czyim imieniu ktoś wyrzeźbił bruzdy
wymalował siateczkę zmarszczek, sięgnął głębiej
osłabił serce, posrebrzył włosy
na dłoniach rozrzucił brązowe plamki

oddalenie od mojego ja jest wielkie
czuję obcość - jakby duch kłócił się z sercem
napięcie jest jak grzech
który tylko w wiadomy sobie sposób gryzie sumienia

przerażenie, wołanie o pomoc - nic nie da
pogrąża to co oglądam w lustrze
nadpsute wiekiem myśli wysuszają resztki życia
zmniejszają dopływ marzeń

przecież były lata gdzie wieczność była mitem
uśpiona głęboko nie nawiedzała nawet we śnie
zawieszona w powietrzu nie karmiła żalem

przyszła chwila która przygotowuje do odejścia
skreśli z listy żywych, zrodzi przymierze z cieniem
wszystko jest ostatnie
wszystko się urywa

w zagraconej wyobraźni zagracona cisza
czekam na pojednanie sama ze sobą - niepewna i nieufna
powiem prawdę - wciąż mam wielką ochotę na życie

Irena