Wpadło przez bulaj światło księżyca wilk morski zawył z tęsknoty nie usłyszała jego wilczyca zadrżały knagi,szoty dzień za dniem goryczą ocieka samotny się czuje jak pies czas stoi horyzont ucieka morza powstały z łez duch w słonej wodzie zahartowany monsunów się szkwałów nie boi tęsknota kurs wyznaczyła a serce przy sterze stoi
Monsun
