Kwiaty dla Algernona

otwieramy się
i zamykamy


pomimo iż nie okrywają nas kolory
nie otulają płatki aksamitne


otwieramy się, draśnięte rosą
zamykamy


kielichy złożone jak godziny
minuty
czasami długie, niepotrzebne miesiące
bez snu
bo w nim jesteśmy


pisząc opowieść, a może nawet przedstawienie
jak lunatyk, który błądzi po wskazówce światła


a wcale tam nie ma
balsamicznych wonności
zadziwionych motyli
wielkookich
daktyli w tymiankowym miodzie


otwieramy się
zamykamy po niewłaściwej stronie czasu


długo, długo nie wypowiadamy żadnych słów
przypominamy sobie tylko melodie
umierające wraz z otwarciem oczu


i zamykamy się


a gdy spadnie wieko wyściełane miękkim karmazynem
a z drugiej strony jak łodyga twarde
nie do rozdrapania


wsuniemy się w czarne pantofle i mysi mundurek
otworzymy skrzynkę pocztową
z tysiącem nieprzeczytanych okólników


w labiryncie manipulacji
nałożymy krwiste paznokcie
i kruczoczarną farbę na włosy
aby nie zostać samemu zjedzonym
(a i tak zjedzą, począwszy od mózgu)


przypomną nam jak wstawać z krzesła
jak malować zsiniałe usta
podadzą plik wygrawerowanych nazwisk
w tym twoje własne w pustej tabeli


otwierają nas i zamykają


i otwierają


zainstalowana w mechanizm
pozbawiony złudzeń
pozbawiona cienia
uśmiecham się od rana do wieczora
w klimatyzowanej puszce po farbach
w czym mogę pomóc
w czym mogę pomóc
w czym mogę pomóc


niechcący jeszcze jedna czkawka melancholii
fasolki, rozsypane fasoli
nie ucieknę do krainy olbrzymów


bigos ot wczoraj
morze wruce ale po co

Agrafka