Kres chłopczyka

Poraniony od brudu drewnianych wykałaczek
stoi tak samotnie chudy chłopaczek
drzazga pod palcami czerwienią podchodzi
świat w którym się znajduje co chwilę go zwodzi

Samotny, wraz z księżycem
duet od dawna stanowią
czasem tylko nad ranem
słońce w rozmowę się wtrąci

Tęcza i gwiazdy też chłopczyka znają
niekiedy go blaskiem swym czule pozdrawiając
nawiążą rozmowę, kilka rad mu dając
jak ze światem zacząć skuty lodem dialog.

O tym jak rani, jak gnębi człowieka
O tym jak długo na miłość się czeka
O tym jak wiele cierpienia na świecie
O czym wy sami słyszeć nie chcecie.

Chłopczyk po rozmowie
posmutniał cichutko
poszedł się powiesić
nad brzozą pochmurną

jagi1111