Skute lodem styczniowym, pamiętam te dni mroźne,
Złowróżbne blaski horyzontu, pomruki wrogich armii groźne,
Chłopców w mundurach Wehrmachtu, ich twarze trwożne,
I wargi sine, szepczące modlitwy zbożne,
Pomniki pamięci, bólu cokoły, tam dusza moja ulata,
Gdzie mroczna przeszłość z dzisiaj się splata.
Rozumiem Twój przekaz i cierpienia tych ludzi, ale osobiscie nie pisałabym na ten temat. Jest wiele rzeczy kontrowersyjnych i niejedenobarwnych. Pochyliłeś się nad tym...
Spokojnie, ja też jestem Polakiem. A to tylko wiersz, nie "wyznanie wiary".
Nie wszystko było takie czarno-białe. Oczywiście 99% żołnierzy niemieckich mordowało Polaków i inne napadnięte narody. Nie podważam tego. Spokojnie, jestem historykiem z wykształcenia. Ale mój wiersz dotyczy końca zimy 1945, Armia Czerwona (jak wiesz, także nie składająca się z "aniołków", co to *wyzwalając* korzystała z "dobrodziejstw" wyzwalanych, głównie kobiet) podchodzi pod Berlin, Hitler wydaje rozkaz do obrony miasta wszelkimi siłami, do wojska wcielani są 13-14 latkowie i 60 latkowie. O nich wspominam, może większość z nich chciała tylko żyć i mieć dzieciństwo...
