jak znicz

tylko jesienny szum drzew pradawnych
wtóruje moim myślom żałobnym
gdy tak stoję nad płytą nagrobną
w swej szarości do drzew tych podobny

tylu tutaj spoczywa mi bliskich
coraz mniej mi ich w życiu zostało
niebo chcąc moje łzy gdzieś ukryć
razem ze mną też zapłakało

więc powoli wracam do domu
znów usiądę w fotelu pod oknem
raz kolejny was będę wspominał
aż pewnego dnia do was tam dotrę

usiądziemy razem jak dawniej
i o niczym będziemy paplali
życie we mnie jak znicz kiedyś zgaśnie
znów się wspólnie będziemy śmiali

piotr skała szkudlarek

skala