Śmierć

Znowu gdzieś ktoś poszedł z nią
kroczyć po wyżynach nieba
a może błąkać się z duszą swą
szukając kromki chleba?

Ubrana w białe płótno, z kosą w ręku
z twarzą bez lęku,
zagarnia na swą ucztę
zostawiając mogiłę.

Nie obchodzi ją, że ktoś będzie płakać
tęsknić, żal mieć do Boga.
Nie straszne jej łzy dziecka,
smutek i trwoga.

Przejdzie swobodnie obok swej zdobyczy,
zabierze ostatnie tchnienie
uśmiechnie się bezlitośnie
i pójdzie po następne serca bicie...

Margit