Widziadło

serce zadrżało
przed przekroczeniem jesiennego cienia
dusza jęknęła nad spróchniałym korzeniem
w oczy niespodziewanie wszedł strach
przed omszałym kamieniem
myśli zastygły w przerażeniu
przed opadłymi suchymi liśćmi

każdy dźwięk jest pustym echem
wołaniem o przetrwanie
zmysły drżą głuchą ciszą
zachodzące słońce w ciężkim domyśle
fioletowa zorza dopowiada resztę

to niezgłębione na każdym kroku
wykreśla zielone myśli

całe morze ciemności
między ziemią i gwiazdami
ginie sens zanika treść
wszystko jest skorupą
– twardą nawierzchnią

zachłannie trzymam się życia
z niepokojem czekam na kolejny ranek
idę ucałować promień na szybie
ogrzewam w dłoni krople deszczu

siódma dekada na ziemi
to gonitwa po nadzieję

Irena