zielony bez nadziei

lipcowe słoneczniki pełne rosy
kiedy żółta sukienka uciekała z ciepłych dłoni
liści szal otulał cieniem

przybliżałeś lampkę jakbyś chciał zapamiętać

tyle łez ile ziaren
rany nie chciały zabliżnić
tylko wiatr wiedział jak rozkołysać firanki

zielony płaszcz parę traw
nasze twarze pośród szarych wspomnień
obraz w zasuszonym wazonie lata

Beti