Słońce i człowiek

w słońce wpatrzona
w ten bezmiar ciepła
natchniona
jak posąg stoję
ten most promieni – dokąd on sięga?
w łąkę zieloną, w lipowe drzewa
jak promień zmierzyć
ile w nim ciepła?

sączy się miłość i w duszę wrasta
ten złoty kruszec rozświetla mrok
ziemię rozżarza, zboże wyrasta
zapachnie chlebem i wiarą wielką

zbudować siebie, uwierzyć mocno
prawdą się okryć
jak płaszczem przed deszczem
słońce to światło, słońce to ciepło

pod wpływem słońca
ziemia urodzi – zapachnie chlebem
miłość jest we mnie
słońce i człowiek

Irena