W ciszy mieszka mój krzyk,
milczy w kolorze.
Nikt nie widzi żadnej zmiany,
pozornie panuje równowaga.
W ciszy buduje uśmiech,
niczym kpinę z jego opisu.
Nikt nie podaje ręki,
pozornie bez znanej potrzeby.
W ciszy mieszkają słabości,
w niej podskakuje wymyślony klaun.
Uśmiecha się do smutasa,
który widzi siebie w lustrze.
AD. 30.05..2021
