czekam na tę chwilę gdy po raz stutysięczny dotknę pąka kwiatu zanurzę się w jego dzieciństwie i odkryję nową choć poznaną już przestrzeń urzeczona blaskiem słońca pokocham kolejne lato wejdę w nie milczeniem zaprawionym szczyptą zdumienia a potem zasnę przy otwartym oknie z rechotem żab kołyszącym moje myśli
Irena
