Cisza

siedzę na drewnianych schodkach
cudowna sceneria nocy głaszcze moje myśli
a ja szepczę po raz tysięczny
cóż znaczę wobec kosmosu

wchodzę w ciemność i staję się nią
w niecodzienny sposób zapominam o codzienności

odkrywam pustynię słów niewypowiedzianych
które znaczą więcej niż niejedna księga

cisza otula mnie swoją wszechmocą
dodaje skrzydeł otwiera horyzonty

jest niewidzialną cząstką nieskończoności

Irena