smutek jesieni

oparem trującym
ścinasz liście na drzewach
umierają pęczniejąc nadmiarem wilgoci

w chłodnym wirują wietrze
opadając z szelestem
tulą się u stóp drzew

zapowiedzią śmierci jesteś jesieni
po tobie wraz z zimą śniegi i mróz
w sadach gniją jabłka na ziemi
na południe odleciał
żurawi klucz

jednak uwielbiam cię pani
za te kolory i babiego lata nić
i za te wrzosy szorstkie
chociaż przemijasz przez dni

pejzaże malowane ochrą
ryją w pamięci swój ślad
ucieka życie wśród zdarzeń
wpisanych w zamglony czas

Argo.

Argo