Jesienna depresja

Jesień czesze swe włosy
szczotką ze skorup kasztana,
jej łabędzia szyja
skryta w korze wierzby plączącej
niemo blaga o dotyk...

Spod firanki rzęs
pierwsze łzy płyną,
głośno uderzając o szyby samochodów...

Kolejna fiolka tabletek na sen
i cichy świst
tłumionego rewolweru...

Z białej poduszki nierealnych snów
sypią się pożółkłe liście i krew...

Pierwszy śnieg otula
jej nagie ciało i zabiera
do królestwa wiecznego snu
niespokojne myśli...

A na lśniącym asfalcie
narkoman na głodzie
bazgrze niezdarnie słowa

'' tak umiera miłość...''

Amatorka