Białe szkliwa, moich zębisk, Niczym kły morskich lwów, Otarły się o siebie nawzajem, Rysując dusze białego kła, Nigdy więcej, krzyczało sumienie, Nigdy więcej nie odezwę się, Zarysowało coraz mocniej, A nienawiść niczym krew, Wypełniła dłutujące rowki, Lecz skłamało nie do końca, Bo głos był niemową,
chłopiec o niebieskich włosach
