Ma miłośc
Nie zaznałam jej tak do konca
Szybko nastąpiło zacmienie słońca
Mój kochany odszedł razem z zacmieniem
Pozostawiając w sercu cholerne wspomnienie
przeszłośc nie do zniesienia
Więc w wierszu tym nie wspominam jego imienia
Po prosty był ktoś kogo kochałam
Zbiegiem czasu gożko tej znajomości pożałowałam
A pózniej została już tylko noc
Moja najdroższa przyjaciółka zwierzeń
Chowała mój głeboki żal i smutek za swa ciemna kotarą
Aja cichutko szepcząc jej na uszko
Wylewałąm mą złośc uwalniałam zgnebionego ducha swego
I bywa tak że to gorzkie wspomnienie zastępuje słodka teraniejszoć!
Nie rozpamiętuj dawnych krzywd, tylko patrz przed siebie pełna wiary i nadziei w lepsze jutro a zobaczysz miłoć, ta prawdziwa sama Cie odnajdzie! Wiersz liczny, choć pełen żalu, bólu... Pozdrawiam! ;))
