Kruche szczęście

w pokoju bez okien i drzwi
leżę pod jedną z gołych ścian
okaleczona
przez własne szczęście

bo ciesząc się nim
podrzucałam je do góry
jak dziecko małe
a ono wymknęło się
z moich śliskich rąk

potłukło się na miliony drobnych kawałków
i miliardy jeszcze drobniejszych

próbowałam je pozbierać
ale powbijały mi się tylko w dłonie
i poraniły delikatną skórę

zapłakałam własną krwią

Aicha