Anioł... nieistniejący

Byłeś dla mnie aniołem…

Przyszedłeś zimą
Przynosząc wśród mrozów
Blask kominka
Ciepłą pierzynę w długie noce
Ramię pasujące do mej głowy.

Wiosną wraz ze śniadaniem do łóżka wniosłeś
Radosne promienie słońca
Nadzieję budzącego się życia
Marzenia czekające na spełnienie.

Ale zniknąłeś z pierwszą letnią burzą
Małe kropelki deszczu okazały się za mocne
Grunt zbyt mało wytrzymały
By odeprzeć atak chwilowego zniechęcenia.

Być może wrócisz jako anioł upadły
Staniesz u drzwi mojego serca
Z pogruchotaną moralnością
Lojalnością w strzępach
I kulawą wiernością pod pachą.

Poprosisz może o wpuszczenie do środka
A ja pewnie słaba istota
Bym się zgodziła
Gdyby nie Twoje wczorajsze oczy.

Stalowe zimnie
Patrzące na mnie gniewnie
I rzucające ognistymi iskrami.

Oczy zazwyczaj łagodne
Wyrażające pozytywne uczucia
Wtedy buchały ogromem nienawiści.

Przez te oczy mój Aniele
Pozostaniesz już dla mnie
Tylko tworem ciemności
Unicestwionym swoim własnym zbyt długim milczeniem…

Marżalena