Słońce spada za horyzont, Bo powierzchnia tu nadal płaska Spoglądając pod prosty kąt Słońce pomne losu latarnika A ja siedzę z tą chwilą Gdy niebo krzyczy deszczem Chmura mija za godziną Na ławce z damskim inicjałem Co straszy segregacją płci Dzieliłam towarzystwo na dwoje Między mną a sobą
insomia
