azyl duszy

tam piękne myśli
i potok wrażeń
tam cud się ziści
i milion marzeń

gdzie szumi sosna
gdzie śpiewa las
ta pieśń radosna
co krzyczy w nas

on siedząc w ciszy
upaja sny zasnąwszy
chrapaniem mąci sny
małych chrząszczy

melodia strumienia
koi skołataną duszę
słońce ciało zarumienia
pyta potok - czyż nie kuszę?

swym szumem namiętnym
pajęczyną kropel życia
tańczącym ruchem powabnym
zaprasza do duszy obmycia

przechodząc nigdy nie ujrzysz
jak tam piękne życia kolory
jak grają i tworzą słowików muzy
widzisz jedynie komarów sfory

znajdź swój azyl
swój, serca i duszy...
bo odpocząć i sił nabrać
na wędrówkę wśród burzy...

tajemnica