Alea iacta est

Kości zostały rzucone
dziś wygrywam ja
z ironicznym uśmiechem
ściskam w dłoni resztki
wczorajszego zawahania

błyskiem oka manipuluję
konglomeratem słów

czołgam się
między konwenansami
ścierając kolana
indywidualności

poczekaj
pomińmy zasady
schematyczność
budzi we mnie odrazę

jeszcze tylko raz
pozwól mi
rzucić

może
znów uda się
zdmuchnąć
papierowe ludziki
oddechem
stanowczości

Nechbet