martwy czas

wezbrała rzeka przerażenia
obojętnością ludzkiej duszy
w spienionym nurcie bezsilności
o kamień serce moje kruszy

Wrażliwość przyodziała w zbroję
ciężkim orężem przemówiła
I w takim stanie mnie unosząc
na pustym brzegu porzuciła

I balansuje jak na linie
nad tą wezbraną mętną wodą
jeszcze próbując cucić życie
jeszcze próbując złapać młodość

finezka