Wczesna jesień

tańczyła tak cudnie
mamiąc wzrok wdziękami
złocistymi liśćmi
pomiędzy drzewami

Przechadzała się z gracją
po placu zamkowym
subtelności dodając
murom betonowym

ławeczki w alejkach
ścieliła w zadumie
znużonych przechodniów
wyglądając w tłumie

pod ręke z zachwytem
na spacer szła z nimi
by choć przez ten moment
czuli się szczęśliwi

powiewem tęsknoty
zadźwięczała w duszy
na koniec tej
wczesnojesiennej podróży

finezka