Z otchłani przeszłości
wyłania się
zmrok.
Ku mnie robi
krok,
potem drugi, trzeci,
kolejny...
juz trochę
chwiejny,
bo z przyszłości już
świta,
jasny dzień mnie
wita,
otwiera swe wielkie
oczy.
Ku mnie
kroczy.
Pewne kroki
stawia
swoją wizję mi
przedstawia,
życia w bezkresnym
niebie...
...jak najbliżej
Ciebie!
