Przyzwyczajenie

stoi pomiędzy cieniami swoich kolejnych wcieleń
mała dziewczynka
rzucona w otchłań potwornych wyobrażeń
życia

stoi
chociaż wiatr nią targa
jak to źdźbło suche na wszystkie strony
trzyma się uparcie korzeniami

stoi
chociaż wielcy ludzie z twarzami
bez wyrazu
wbijają ostre noże
w jej liche ciało
wkrada się ból

stoi
chociaż oczy pokazują coraz ciemniejsze
obrazy
wirują wokół i krzyczą niemiłosiernie

stoi
chociaż półzakrwawione ręce
wyrywają
jej policzki płaczące

stoi
i szepcze nieporuszając wargami
przywykłam do tego

(a stary człowieczek tonący w zakurzonych księgach
podkreśla ostatnie zdanie
i obok stawia wykrzyknik)

Aicha