Autobiografia

Gdzieś tam ... na horyzoncie
Gdzie Słońce kończy swój bieg
Gdzieś tam na styku nocy i dnia
Dostrzegłem białe skrzydła Anioła
On spojrzał na mnie, ogarną mnie strach
... czy to już koniec mych dni ...
Taka mi myśl zaświtała

Lecz Anioł spokojnie wziął mnie za rękę
Skrzydłami opatulił mnie
Uniósł do góry i rzekł : Patrz ...
Spojrzałem na dół jak na wielki ekran
Na który sceny z istnienia dojrzałem
Moje piękne i smutne dni, kolejno migały
... to już kres ...tak pomyślałem

Anioł spokojnie ręką mą trzymał
Patrząc mi w oczy, delikatnie ją pieścił
A ja kolejne kadry życia swego chłonąłem
Znajome twarze, miejsca, zdarzenia
Miłości, zdrady, kłamstwa i prawdy
Które najbardziej wszystkich bolały
... po co to wszystko ? ... zapytałem

Anioł delikatnie palec do ust przyłożył
Więc musiałem zamilknąć bijąc się z myślami
A w dole kolejne zdarzenia migały
Radosne chwile, śmiech i łzy radości
W sercu miłe poczułem łaskotanie
Pierwsza miłość – ukłucie rozpaczy
I potem szukanie sensu życia bez niej

Kolejne, w końcu, dla życia „narodziny”
Lecz szybko skończona przygoda
Porażki, ciężkie dni i smutne noce
W końcu kobieta, o której myślałem
To ta i żadnej innej nie będzie
Wiele dni pięknych, ale i szarych
Takie zwyczajne, spokojne życie

Czyja to wina do dziś nie myślałem
Że dni te w mrok życia uleciały
W butelce smutki topić zacząłem
W pustym, ciemnym mieszkaniu
Kolejne dni i noce takie same mijały
I nagle zgasnął film, zdarzenia zamarły
Anioł odwrócił w swą stronę mą twarz

„Dni swoje teraz obejrzałeś, takie zwyczajne
chwile uniesień, zwątpień, ciut szaleństw
Zwycięstwa, klęski i znów z kolan wstałeś
W końcu cieszyłeś się co Bóg Ci dał
Wiele od życia nigdy nie żądałeś
Popatrz na ostatnie kadry, Twój to film
Czy taki chciałbyś koniec swych dni ?”

Popatrzyłem w oczy pięknego Anioła
Nie wiedząc wcale czego ode mnie żąda
Skrzydła jego mocniej mnie objęły
„Pomyśl człowieku co z sobą czynisz
Czy całkiem odleciał Twój duch ?”
W oczach jego błękitnych siebie ujrzałem
I w końcu ... zrozumiałem ...

Adamo70