Historia pewnej znajomości

Tam, gdzie się kończy dzień o świcie,
historia pewna raz się działa:
on kochał ją nad własne życie,
a ona jego znać nie chciała.

Urody była wprost nieziemskiej,
jak w kropli rosy twarz księżyca.
Kto raz ją widział, zawsze tęsknił
do jej śnieżnobiałego lica.

Lubiła polne kwiaty zrywać
i pleść z nich wianki kolorowe.
I nad strumieniem przesiadywać,
rzucając kwiaty w kryształ wody.

Taką ją pierwszy raz zobaczył.
Podobną nimfie, w cieniu drzewa.
Nie podszedł, nie chcąc jej wystraszyć,
ale co czuł, już dobrze wiedział.

Z drugiego brzegu patrzył na nią
i ciągle myślał o jej twarzy,
o której - całą ją kochając -
każdej bezsennej nocy marzył.

W końcu oboje się poznali,
gdy nad strumieniem obok usiadł.
O wielu rzeczach rozmawiali,
między innymi o uczuciach.

Kiedy wyjawił jej, co czuje,
wszelkiego szczęścia los go zbawił.
- Ja Ciebie nad życie miłuję!
- Ja proszę, żebyś mnie zostawił.

Dla niej poezji stał się mistrzem,
dla niej każdego dnia się budził.
Dzielił z nią myśli swe najskrytsze.
Trawiony ogniem, wciąż się łudził...

Nie mógł uprosić żadną siłą,
teraz samotnym nurtem płynie...
Ona się nazywała Miłość,
a jemu było Strach na imię.

22 XI 2004

Metis

Metis87