Pogański mag

zimne krople padają
w czarę moich dłoni
przemokłe ściany
nie dają schronienia

dość tej ucieczki
kreślenia magicznych znaków
ciągłego poszukiwania
zaklęć sprawiedliwości

zerwany strop
średniowiecznej świątyni
połamał krzyże
by odsłonić niebo

w mokrym blasku księżyca
obmywam czoło
z ziemskiego kurzu
niepoświęconym deszczem

w blasku pochodni
widzę gniewne twarze
zaciskają krąg
zakapturzeni wiarą

własnym oddechem
kradłem ich powietrze
moje słowa
nie pozwalały im spać

teraz leżę martwy
syn porannej gwiazdy
wciąż czuję sztylet inkwizytora
i posmak wolności...

Adam Cray