między bielą a czernią
nie ma granicy
oddechy spływaja deszczem
chcąc chwycić czas płynący za szybko
drżące z zimna cienie na ścianie
wspinają się na nieobecne miękkie ręce
każdy z osobna
(poza wyobrażeniem)
bez protestu zamyka powieki
by skryć swój żal
