polonez Ogińskiego

biel śniegu w oczy szczypie
mróz kąsa twarz i dłonie
tu pod lasem nikt solą nie sypie
świat mój w mroźnej ciszy tonie

z oddali słyszę leśne bajanie
lekki wiatr sennie skrzypcami śpiewa
jakby Ogińskim na pożegnanie
w polonezie kołyszą się drzewa

kroki rytmicznie do taktu skrzypią
do domu zaniosę zimy piosenki
srebrzyste płatki ślady zasypią
powrotnej drogi nie znajdą lęki

szybcia