modlitwa

Byłeś moim drogowskazem,
mówiłeś: ja Ci drogę wskaże, a Ty dokonaj wyboru.

dzisiaj zrozumiałam, że to nie ona ze mną była,
tylko Ty we mnie byłeś.
robiłeś wszystko co mogłeś,
a ja tego nie widziałam,
a może nie umiałam?
może nie chciałam?
czy to ja w Ciebie zwątpiłam?
czy to ja Cię opuściłam?

czuję się splątana, przez sidła,
niechciana, niekochana.
nie umiem się wyrwać,
nie potrafię wybrać tej właściwej drogi,

czy umiem przyznać sie do błędu?
czuję, że nie ma Cię przy mnie!!!
jakie to okropne, jakie to tragiczne doznanie!

pragnę znowu być dzieckiem,
które jak tylko wstanie wita się z Tobą.
nie rozumiem Twoich słów...
szukałam daleko,
a odpowiedź jak zwykle jest bardzo prosta,
jest bliżej niż się tego spodziewałam...
bałam się, że ten dzień nastąpi.

jesteś wiarą, nadzieją, miłością, radością...
tracąc Ciebie, tracę wszystko.
składam ręce do modlitwy,
ogarnia mnie przykry nastrój.

nie wiem od czego mam zacząć?
nie wiem ile moje słowa znaczą dla Ciebie?
nie wiem czy mam najpierw przepraszać?
błagam zacznij zraszać mnie swoja miłością!!!

Boże dzięki Tobie Tworzę,
dzięki Tobie oddycham i stąpam po ziemi.
wydaje mi się, że idę czarnym szlakiem,
bez Ciebie jestem wrakiem człowieka,
jestem jak rwąca rzeka, nieukierunkowana.

niezliczoną ilość razy prosiłam, żebyś był blisko,
bądź moją iskrą!
wiem, że zbłądziłam.
pomożesz mi?
czy zasłużyłam?
nie widzę, nie słyszę, nie czuję...
spróbuje zacząć budować wszystko
od nowa,
jako inna osoba.

błagam wróć!!!
jak mam wyrazić to, że znowu chcę Cię poczuć przy sobie??
to jest moja chaotyczna modlitwa,
niebotyczna prośba...

czy po raz kolejny jej wysłuchasz?
postaraj się dostrzec we mnie dobro...
na razie jestem zagubiona, posądzona o brak Boga,
stworzona by kochać!

to jest moja modlitwa,
to jest prywatna bitwa z własna duszą...
to jest moja osobista modlitwa,
dzięki, której mam nadzieje,
przestane czuć się przeźroczysta...

asiac