DOTYK ZŁA

Złych wspomnień
nie da się wyrwać z korzeniami.
Dzwonią w głowie jak kościelne dzwony.

Wbite żądło pszczoły jeszcze długo
wpompowuje swój jad.
Zły dotyk przykleja się,
zostaje jak rysa na filiżance.
Wlejesz do niej wrzątek –
rozpadnie się na kawałki.

Nigdy ciepło nie będzie najcieplejsze,
a prawdziwe słowa najprawdziwsze.

Dlaczego jesteśmy dla siebie jak
chorobotwórcze bakterie?
Dlaczego szczęście wypychamy sianem?

Zranione serce dnia długo broczy złą chwilą.
Zostaje
rozbity kotlet w złotej panierce.

Ewa Krzywka