*****

Zagubiony jestem pośród obcych kształtów,
Wszystko jest takie obce i inne,
I choć z pozoru zdaje się być niewinne,
To nie mogę znaleźć swego miejsca nawet wśród banałów.
Jakie to zabawne,
Z razu dobry pomysł przybiera później złą barwę,
Mądre idee blaknął i przestają być sprawne,
Niknął nadzieje, a umysły stają się czarne.
Oczy są zwiedzione,
Nie znasz tu wiele,
Inne barwy nieskończone,
Nawet inna jest zieleń.
Zamiast czuć smutek w duszy,
Tęsknić za tym co za sobą,
Winienem z uśmiechem w nieznane ruszyć,
Uściskać się z tą przygodą.
W źródle życia dać miejsce nowym wodom,
Pozwolić sobie na spokój,
Może nowe koryto wyżłobią,
Może przeminie mój niepokój.
Nie mniej w ciągłych nawrotach,
Spada to na mnie jak cegła.
Ze smutkiem i radością w tańca obrotach,
Jedno chciałoby abym drugie przegnał.
Targany przez rozterki,
Raz deszcz a raz słońce,
Narasta lęk we mnie wielki,
Nie wiadomo co nazwę końcem,
Czas jest moim wrogiem,
Śmieje mi się w twarz,
Popycha, wtyka w serce trwogę,
Składa życiowy maszt.
Dlaczego cierpieć te męki Dantejskie?
Jakbym szedł przez piekła kręgi,
Kolejne dni zwiastują ma klęskę,
Gdyż są ich liczne szeregi.
Kto miałby temu sprostać?
Sam przeciw legionom,
Pozostało mi tylko zostać,
Istotą potępioną.
Nie widać perspektywy,
Mróz spowił świat, złamał ducha,
Jak miałbym do tego przywyknąć,
Gdy umysł mnie nie słucha?
Utorował już sobie własną drogę,
Nie chce wstąpić na moją,
Ma mój upór i nic na to nie pomogę,
Przez to problemy się troją.
Gdzie te błogie momenty,
Wszystkie chwile zapomniane,
Zniknęły za zakrętem,
A z nimi wszystkie plany.
Tylko jedno zostaje gdy czas jest twoim wrogiem,
Wyłączyć umysł, zamknąć oczy,
I ruszyć ślepo w drogę,
Taką, którą jeszcze nikt nie kroczył.
Lecz taki mój los, takie są prawdy,
Już nic tego nie zmieni,
Ach jakże zimny był dzień czarny,
Gdy zszedłem w krainę cieni…

Pein