Babcia

Kiedy babcia była młoda

i mieszkała w Sandomierzu,

to marzyła o miłości

i kochała się w żołnierzu.

Miłość była to niezwykła.

Zazdrościły wszystkie panie.

Do zazdrości miały powód,

bo kochała się w ułanie.

Krył on uśmiech pod wąsikiem,

czule konia ręką głaskał.

Babcia widok ten pamięta-

był to widok jak z obrazka.

Sala wolna być musiała

od początku aż do krańca,

kiedy ułan chciał się bawić,

kiedy z babcią szedł do tańca.

Ale, co to był za taniec,

po tym tańcu drżały nogi.

Do dziś słychać tupot butów,

w uszach dźwięczą wciąż ostrogi.

Lecz rodzice tej miłości

niezbyt bardzo byli radzi,

ale babcia zapewniała

ułan nigdy jej nie zdradzi.

Nadszedł jednak wicher wojny,

wiele losów w pył obrócił,

wiele marzeń legło w gruzach,

mnóstwo damskich serc zasmucił.

Babcia dzisiaj o miłości

opowiada dla młodzieży,

o tym również, że niezłomnie

w powrót wciąż ułana wierzy.

Bo w ułananch były we krwi

wierność, honor i ojczyzna.

Kto ułana kiedyś poznał,

to dla babci słuszność przyzna.

Już ułanów dawno nie ma,

lecz legenda o nich żyje.

Może tuli go gdzieś ziemia?

Lecz dla niego serce bije.

I nieważne, czy za życia,

lecz się muszą spotkać przecież.

Może gdzieś na defiladzie

w wymarzonym, lepszym świecie?

I gdy wreszcie się spotkają

weźmie babcię też na konia

i już razem galopować

będą po niebiańskich błoniach.

Już miłości takiej nie ma

Dzisiaj prościej jest i jaśniej

a miłości takiej szukać

można chyba tylko w baśni.