Brzoza

Rośnie brzoza przy drodze.

Kiedy wietrzyk dmie- szumi.

Wiele w życiu widziała

ale mówić nie umie.



Może tylko poeta

umie czytać w tym szumie.

Co chce brzoza powiedzieć

pewnie zdoła zrozumieć.



Opowiada o dziejach-

jak rodziła się Polska,

jak naszymi drogami

przewalały się wojska.



O rosyjskich taczankach

i czerwonej konnicy,

które parły ze wschodu

zagrażając stolicy.



I o cudzie nad Wisłą

godnym chwały i sławy,

o tych co cud tworzyli

na przedpolach Warszawy.



Jak na wschód bataliony

szły pancerne i dumne

i jak potem wracały

skaleczone lub w trumnie.



Jak nawała ze wschodu

szła po zgliszczach i minach

niosąc żądzę odwetu

i zagłady Berlina.



I przyniosła nam wolność,

której ludzie nie chcieli,

bo zbyt była czerwona

a zabrakło w niej bieli.



Brzoza wszystko przeżyła,

poraniona i w bliznach.

Z trudem rany leczyła,

tak jak cała ojczyzna.



Powiedz brzozo, czy kiedyś

znowu siły złowrogie

bądą deptać nam ziemię

niosąc śmierć i pożogę.



Powspominać możemy

lecz o przyszłość nie pytaj.

Ja nie jestem jasnowidz,

ani żaden wróżbita.



A najbardziej mnie cieszy

kiedy słonko zaświeci

i na szkolną wycieczkę

idą ze śpiewem dzieci.



Albo kiedy pielgrzymi

nucąc pieśni prastare

w bogobojnej pielgrzymce

idą w znoju po wiarę.



Albo gdy mały ptaszek

ze świergotem przyleci

i słuchają mych wspomnień

zadumani poeci.

roman