Złota jesień

Odpłynęło piękne lato,

na kalendarz wkroczył wrzesień.

Do nas strojna niby dama

przyszła złota polska jesień

Na wytwornym kapeluszu

ma woalkę z pajęczyny

a na szyi sznur korali

z kolorowej jarzębiny.

Przyszła po to, aby w porę

z pól i z sadów sprzątnąć zbiory.

Żeby plony tego lata

zapełniły nam komory.

Jeszcze w ramach odpoczynku,

kiedy w polu już się zmęczy,

pomaluje liście drzewom

kolorami letniej tęczy.

Czasem smutek się przypęta,

kiedy wspomni lato jeszcze.

Wtedy nieco się rozkleja

i zapłacze rzewnym deszczem.

Idzie jesień poprzez pola,

rozpościera mgły nad łąką.

Gdy zapragnie jeszcze ciepła,

to zaprasza także słonko.

Osobiście lubi sprawdzić,

czy jest każdy kłosek ścięty

i powąchać dymu w polu,

kiedy rolnik pali łęty.

Narodzona miłość w lecie

też dojrzała do jesieni

więc stwierdzają zakochani,

że już pora się ożenić.

Już zapewne od lat wielu

ten się zwyczaj u nas trzyma,

bo we dwoje cieplej w łóżku,

kiedy przyjdzie mroźna zima.