uniesienie lekkie do góry

wirem pociągnięta
otoczona pragnieniem

coraz mniej siebie
udawania dla więcej

nie czuła bólu istnienia
zimną stawała bryłą

pochmurne ciężkie powietrze
a z nim spojrzenie śmieszne

promień jak łuny strzała
oślepił i przeszył siłą

inna a z nią przestrzeń
ogłupił pomógł powstać

powiewem ciepłym otulił
czerwieni sypnął płatkami

wiedział właśnie róże
ta jedna dla niej proszę..

Beti

Średnia ocena:

Kategoria: Życie

Data dodania 2006-01-13 21:10

Komentarz autora:

Strona glówna

< Beti >

< wiersze >

Beti | 2006-01-15 16:24 |

proszę nie myli autora z podmiotem lirycznym..piszę całš soba..ale nie zawsze o sobie.. dziekuję i pozdrawiam:))

Cogito | 2006-01-15 14:48 |

Takie osobiste, przejętę chwilš, sam już nie wiem czy to życie czy poezja... fajne ale troche bez dystansu

Beti | 2006-01-13 21:14 |

promień słońca z umiechem południa..miesza się..zakręca i upada..upadki sš potrzebne, oby nie upasć za daleko :)))

Brak komentarzy