Sokrates

Zamyślony Sokrates bije ku ziemi pokłony
Lśnią się w wodzie jego siwe włosy
Zapłakany jak matka po stracie syna
Łzy roni do mętnej wody
Obojętnej od stworzenia
Nadana jej rola przeznaczenia
Dla synów Izraela
Łza światłem zrozumienia
By noc nie zebrała plonu
Życia spod gęstwin mułu

Nie zawsze człowiek był potworem
Zawsze płynie w wodzie
Przypadek jak wszechświat
O to cała odpowiedź
A mędrzec w pokorze wierzy
Że kiedyś zrozumie byt, przypadek
Nienarodzony kwiatek

kakim