Święto zmarłych

Na cmentarzu dziś nawet liście

z drzew spadają jakoś dostojniej,

by nie mącić trwającej ciszy,

aby zmarli spali spokojnie.



Groby są ubrane kwiatami,

posprzątano wokół starannie,

bo wyglądać ma uroczyście

to ostatnie ziemskie mieszkanie.



Obok grobów gromadzą się bliscy,

mają smutkiem zasnute oblicza,

chcą choć trochę ciepła swych uczuć

przesłać poprzez palące się znicze.



Koło grobu żony na ławce

siadł staruszek, ledwo już dyszy.

Opowiada coś jej z przejęciem

wierząc pewnie, że ona go słyszy.



I zapewnia ją, że niebawem,

wycierając łzy z twarzy skrycie,

już przybędzie tutaj na zawsze,

by znów razem być jak za życia.



Pewnie gdzieś tam krążą nad nami

dusze zmarłych, niby rybitwy

i radują się naszą pamięcią.

Są też wdzięczne za nasze modlitwy.



Postarajmy się jeszcze i o to,

aby znaleźć czasu choć chwilę,

pójść gdzie leży żołnierz nieznany,

by zapalić znicz na mogile.



A wieczorem, gdy wszyscy odejdą

nad cmentarzem będzie trwać łuna.

Potem wszystko powoli wygaśnie

i okryje się ciemnym całunem.



Jeśli masz wrażliwość poety,

to na pewno ci serce podpowie,

że najdłużej tutaj zostaną

gorzkie łzy sieroce i wdowie.



Pielęgnujmy pamięć o zmarłych

w naszych sercach przez całe życie

a nie tylko przez krótką chwilę,

zanim zdążą wypalić się znicze.

roman