Pod rękę ze śmiercią

Delikatnie jak kochanek
obieła płaczącą duszę,

wyjęła z pościeli
jak dziecko i

pieściła w swych dłoniach
kołysząc do wiecznego snu.

Potem...

alejką
oświetląną światłem
pozaziemskiego życia,

wprowadziła tam
gdzie nie ma łez,

gdzie nic
już nie boli,

gdzie zegar
w miejscu stoi.

Tam dusze
w oceanie radości pływają i
czekają...

ztęsknione za bólem,
za czasem, by
znów powrócić,

w niepewność
ziemskiego życia.

I tak przez wieki
aż do skończenia świata.