Tuląc

Powoli
Ośmiel się
Muśnięć sztylet wbijaj
Rań mnie czule
i zabijaj

Szafot wznieś na skórze zbladłej
Zburz kościoła strop osłabły
Świątyń ciała, których nie chcę
restaurować, spłyńmy z deszczem!

Więc

Podaj trucizn wir czym prędzej
Przez naczynia ust pęknięcie
Niech ekstazy łyk mnie łechce
Wrzącym pulsem czcić Cię zechcę...

A gdy iskrą ulecimy
popielnicę zapełnimy
Nocnego stolika ceramikę
W błogostanie
Miłością, Drogi Panie.