Zza horyzontu wyjrzało słońce, dotknęło promykiem mojego czoła i połączyło zerwane końce i opasało nas dokoła. Znów stanowimy jedność, a to co przerodzić się miało w zwyczajną uprzejmość, miłością dalej zostało. Niech burze losu i nawałnice przegoni precz dobry wiatr, niech zostawi miłości oblicze piękne i czyste na wiele lat.
ewita
