Coś o samotności...

ta­ka jest niepodzielna
przez dwa
w is­tnieniach się odmienia

jak przy­jaciel
lub wróg
zaw­sze wier­na w ust progu

i tęskno­ty ob­ra­zem wyrasta
nucąc
dziwną me­lodię zapomnień

ma swoją filiżankę
jedną
i za­kurzo­ny ta­lerz w kwiatki

ta­ka ma­don­na cicha czasem
co myśli łaskawi
w ok­ruchach wspomnień

pew­nie zgu­bił ją uśmiech
gdzieś tam
na roz­drożach uk­ry­tych łez

jak wszys­tko coś i ona być musi
więc jest
i nie łat­wo iść dalej

lecz w oczach co się stają dla wciąż czeka



2.10.2012.

Gaia