Cierniste ścieżki – 114

Cierniste ścieżki, na które zstąpiłem. Czy chcesz wejść na ten sam szlak życia – 114

Słońce miało już nigdy nie świecić.
Przytłoczone Myślą posępną i granitowym murem.
Wszakże to potężna zasłona smutku;
Opadła na Nas Wczoraj, zaciemniła skronie.
Po cóż by mówić daremnie i bezradnie
Próbować oddać Swe Uczucia w dal.
Nikt słów Mych nie słyszy, w wiatr
Są jedynie rzucone, na pastwę losu
I myśli bezlitosnych ludzi z Kręgu Dnia.
Wielkość w Sercu, lecz Serce małe.
Jak ugościć Cię z żalem w Duszy,
Gdy Serce płacze rozglądając się wokół.
Gdzież Ma wina ukryta zaginęła w mrocznej
Przepaści dzielącej Nas, od pogranicza lęku.
Zapadam się, by Uczucia; jak kwiat wiosenny
Z pod śniegu, na zewnątrz się wydostały.
W sposób Kosmicznej Kreacji; Miłością ludzi otaczam.
Oni Mi jeno pozostali, w Sercu żal ściska na Myśl…
…Tylko Oni, Dusze zabłąkane w bezkresie.
Jak Mam Wyrazić słowami, niewyrażalne
Jedna; Jedyna Myśl, kryje we wnętrzu miliony
Gron złocistych, z których się Uczucie składa.
Uczuć w Duszy Mej nieokreślony bezmiar.
Trzy Dusze ze sobą złączone i z Jednością;
Potęgi Ogrom to niewyobrażalny Uczuć ład.
Jednak nadal cierpieć, błądzić w błędzie;
Czy warto? Czy warto…? …Tak Warto…
Bo bez Uczuć nie Jesteśmy sobą, nie Jesteśmy.
Nie Istnieć, znaczy nie czuć; a bez tego…?!
Więc zrozumieć Mnie spróbuj proszę, lecz nie
Staraj się zrozumieć o czym Myślałem
Pisząc ten wiersz, nie zrozumiesz, bo Ja nie potrafię
Przekazać słowami, co czuję patrząc na świat.

Kiedy spotkamy się poza ciałem, zrozumiesz co Mną kierowało, gdy pisałem ten tekst.
Z dedykacją dla Przemysława, Krzysztof Szufla.

Napisałem od godziny 15-05 do 15-48; dnia 24 czerwca 1999 roku; Krzysztof Szufla.


Wiersz w wersji Video Recytacji:

Moja Recytacja: (chwilowo brak)


Dziękuję i pozdrawiam Krzysztof Szufla

krisov333