''Chłód''

Siarczysta przepaść na mamurowej posadzce
nikła rozpadnięta czułość
we wskazie
od niepamiętnych starpień

lodowa chwila
serce ledwie dyszy
jak za szybą puch
zamrzają policzki
słowa nie budzą żalu
zegar znika w istnieniu czasu
przeszłej nuty życia zgubił smak
deszcz zamurował okna

zamieniona w wiatrowy szlak

opada znów meteor chłodu
potężnej masy ze szkarłatnej sprawy
rzeczywistość trzęsaca się w sobie
temperatura ponieżej granic normy

kłotnia na ich ustach
obce sobie światy

Anelia