Oglądam odbicie w lustrze sprzed lat.
Nie pamiętam już codzienności smak.
Nie pamiętam już powiewu wiatru w oczy.
Nie potrafię się już na opady deszczu złościć.
Nie wiem, jak to jest być wśród ludzi.
Nie pamiętam, jak o wschodzie słońca się zbudzić.
Nie chodzę, nie biegam, nie tańczę.
Tak zostanie chyba już na zawsze...
Wciąż piszesz, a więc jednak coś Cię obchodzi. A skoro coś Cię obchodzi, to żyjesz. Póki żyjesz wciąż jest nadzieja, że coś się zmieni. Nie warto trwać w śmierci, kiedy można zanurzyć się w życiu i doświadczać radości. Dobry wiersz
