Danse Macabre

Przeżarte, zgniłe twarze,
mające na sobie niejako złośliwy grymas,
uśmiechają się do mnie, wirując w rytm walca śmierci.
Każdy inny, choć taki sam.

Wkoło rozchodzi się głos.
Ich głos.
Lecz nie mówią przecież!

To kości ich, obijane o siebie tworzą akompaniament dla jakże smętnego walca.

Siedzę w środku ich martwego kręgu.
Wstaję.

Zaczynam tańczyć z nimi
czując, że kres mój blisko.

Choć kocham muzykę
teraz boję się jej.

A jednak tańczę dalej.

Wtem zauważam wśród szkieletów przyjaciół moich.
Jakże zmienione twarze i ciała ich!

wciąż wiruję...

Widzę, o tak!
Jest skarb mój, który niegdyś straciłem.
Ciągle kocham ją.

Przebieram mymi dłońmi kości moich towarzyszy i zbliżam się do niej.

Został jeszcze jeden.
Już prawie!

I wszystko znikło.

Poprawiłem poduszkę i znów zasnąłem.

W głowie wciąż grał mi smętny walc.